Astrid Dijkstra

Lieve familie,

Het ondenkbare gebeurd, ook wij zijn er stil van en verdrietig om.

Wij denken aan jullie en leven mee.

Mirjam, Roos en Max 

Spreektekst op afscheidsdienst:

Lieve As,

Toen ik afgelopen zondagavond het bericht kreeg dat je er niet meer was, ben ik diezelfde avond nog op gaan schrijven hoe onze vriendschap is begonnen en wat wij allemaal met elkaar hebben meegemaakt.
Vandaag wil ik dat in het kort vertellen.

Ergens in de 6e klas lagere school heb ik je als elfjarige leren kennen via Selma. Selma was een klasgenoot van mij en een vriendin van jou.

Een jaar later kwamen we bij elkaar in de brugklas. Jij kwam in de klas direct achter mij te zitten, naast Selma.
We woonden in dezelfde buurt en ik haalde je ‘s morgens op om naar school te gaan.
Vaak was je nog niet klaar, en werkte je nog een hap brood weg met een slok melk. Regelmatig verdween overgebleven brood of een half leeggedronken glas terug in de koelkast.
Meestal kwamen we nog net op tijd op school. En gelukkig kneep de conciërge, meneer de Geus, ook nog weleens een oogje dicht.

Ik zat ook bij BC Flair op badminton en belandde uiteindelijk bij je in de trainingsgroep en in hetzelfde jeugdteam. Samen 2x in de week training en 1x in het weekend competitiewedstrijden spelen.
Daar bouwden wij onze vriendschap uit!

Wij speelden praktisch altijd damesdubbel samen. En ik moet zeggen dat deden we niet eens onaardig. We hebben zelfs wat (klein) prijzen gewonnen.
In alles was jij meer de bedachtzame en de voorzichtige, waar ik de felle en soms de explosieve was.
Jij gaf vooraan over het net liever de korte balletjes, waar ik ze het liefst als dat kon afmaakte met een smash.
Zo was dat op de badmintonbaan, maar ook daarnaast.

Samen badmintonnen hebben wij tot onze zwangerschap van onze eerste dochters volgehouden.

Op de baan wisten we wat we aan elkaar hadden, maar zo was dat ook naast de baan in het dagelijkse leven. Je was er voor mij, en ik voor jou.

Zorgzaam, behulpzaam, zachtaardig, neutraal in advies (naar mijn gevoel soms te neutraal, soms mocht je best wat partijdiger zijn en mijn kant kiezen), niet veroordelend, een lieve moeder en de spil van je gezin.

Naast samen badmintonnen, besloten wij als begin twintigers met elkaar op zomervakantie te gaan naar Kos. Die vakantie bestond vooral uit bakken in de zon, lekker uiteten, heerlijke drankjes drinken, leuke uitstapjes doen en ‘s avonds de bloemetjes buiten zetten.
Daarna zijn wij met Sander en Rob een paar keer op wintersport gegaan, naar Kaprun (toen ging mijn zus Dien ook mee) en naar Plagne met jullie vrienden René en Marianne.
Maar elkaar ontmoeten op Bali en samen optrekken was toch wel de kers op de taart.
Daar hebben we met elkaar echt mooie dierbare herinneringen gemaakt.

Door jou en je zus Bi begon ik met onze kinderen ook mijn ‘rommel’ te verkopen op de jaarlijkse Oranjemarkt in het Burgemeester Visserpark. Het was altijd weer spannend of we een mooie plek konden bemachtigen.
Wij zijn wel 1 jaar volledig weggeregend, toen viel de verkoop letterlijk in het water en hebben we het jaar daarop besloten om maar een keer de rommelmarkt over te slaan.

Op praktisch alle verjaardagen van onze kinderen tot dat ze naar de middelbare school gingen, kwamen wij bij elkaar over de vloer.
Sander en jij organiseerden dit vaak ook nog met een heerlijk buffet. Het hele huis gezellig vol met familie en vrienden.

Samenwonen, werken, huis kopen, trouwen, kinderen krijgen, verhuizen… we volgden elkaar bij het nemen van elke mijlpaal.

Jij was mijn lieve, zorgzame vriendin, in goede tijden maar ook in zware tijden toen Rob ziek werd. Je bood een schouder om op te huilen, troostte mij met woorden, bood een luisterend oor en zorgde voor wat afleiding.

Ondanks dat we elkaar de afgelopen jaren niet zo vaak meer spraken, zat het altijd goed. De laatste jaren hadden we onze koffieafspraken. Deze liepen standaard uit, omdat als wij bij elkaar waren, wij nooit uitgepraat raakten.
Die momenten waren in onze hectische gezinslevens echt waardevol.

Onze vriendschap heeft zich zo ongemerkt 42 jaar opgebouwd, en daar is afgelopen zondag plotsklaps een einde aan gekomen.

Lieve As, ik wil je bedanken voor al die jaren en ik ga je ontzettend missen! 💋 

Lieve familie, heel veel sterkte met verlies van jullie Astrid...ben er stil van. 

Lieve Sander, Megan en Sanne, ouders, Bianca en andere aanwezigen.
Het is niet te bevatten in wat voor een onwerkelijke roller coaster jullie zijn terecht gekomen. Het verdriet dat jullie hebben is niet te beschrijven.
Astrid is uit jullie leven weggerukt.
Ik ben dankbaar dat ik, mede namens de collega’s en oud-collega’s van
Schiphol, de gelegenheid heb gekregen om herinneringen te delen over Astrid.
Astrid, voor heel veel collega’s en oud collega’s is het nieuws dat jij er niet meer bent niet te bevatten. Je hebt bijna 28 jaar bij Schiphol gewerkt.
Ik leerde je in 1997 kennen. Je was net het jaar er voor bij Schiphol
begonnen bij de afdeling Schiphol Project Consult, die later zou overgaan in de afdeling Airport Development. Wij dachten na over de strategie van de luchthaven en de daarbij behorende ontwikkelingen. Het was een spannende tijd van kansen! We hebben met het team bijzondere periodes mee gemaakt. Met heel veel plezier, lol, en veel mooie projecten, zoals het Ondergronds Logistiek systeem, het project redesign Schiphol en het project Noord- West. Jij vaak vanuit de rol van project secretaris. Eind 2001 is de waardering door de directie van Schiphol naar je uitgesproken vanwege je buitengewone inzet, kwaliteit van werk en betrokkenheid bij deze projecten.
Jij was degene die zorgde dat alles goed liep op de afdeling. Met je altijd positieve opgewekte humeur (ik heb je echt nooit chagrijnig gezien) en stralende lach. Wel kon je heel slecht tegen onrecht. Dan kon je soms echt boos worden. Dan ging het altijd over onrecht dat anderen was aangedaan en nooit over je zelf. Je was een echte regelneef en was er scherp op dat niets werd vergeten of onbesproken bleef.
In de ochtend was er vaak tijd om even een moment bij te praten. Je
kwam dan gehaast binnen, vaak met een verhit hoofd en een beslagen
bril, omdat er in de ochtend ook van alles thuis nog moest worden
geregeld.
Meestal droeg je een voor die tijd van het jaar, iets te dikke jas met een enorm grote handtas met alle survival kits die je mogelijk nodig zou kunnen hebben. Je had een grote AH beker cappuccino in je hand.
Je vroeg dan direct: “wat wil jij drinken, een 50 of een 75 (dat waren de nummers van onze koffie automaat)? Waarna je je uitgebreid verslag deed over het reilen en zeilen van de winkel van Sander en later vooral over Megan en Sanne.
Ook was er in die tijd verdriet, vooral toen onze collega’s Joop Mulder, Martin Bijl en Joop Krul plotseling overleden. Dit raakte ook jou erg. Later maakte je de overstap naar de afdeling Development en innovatie (bij Wouter) en nog later naar de afdeling Compliance (bij Rob en Jasper).
Je kreeg hier de kans om meer met de inhoud bezig te zijn in plaats van als projectsecretaris. Dit ging je erg goed af en het gaf je veel energie.
Je bent een kanjer in het aanpakken van lastige vraagstukken. Je bracht
met je verbindende kwaliteiten, mensen weer om de tafel. Plichtsbesef stond hoog op je agenda. Je had altijd het gevoel dat je moest uitleggen wat je aan het doen was. Als je een kwartiertje, tijdens een thuiswerkdag, met de hond uit was geweest, voelde je je verplicht om
daarna een half uur langer door te werken.
Afgelopen vrijdag heb ik via een collega van mij van Groningen Airport Eelde nog contact gehad met jou via de app. Jij zou ons helpen met het
opzetten van een training. Weer een mooi voorbeeld hoe je altijd klaar
stond om anderen te helpen.
1 december zouden we elkaar weer zien tijdens ons jaarlijkse etentje met
oud collega’s. Heel verdrietig dat dit moment niet komt.
Astrid, je was een fantastische, super lieve en betrokken collega en wij gaan je ongelooflijk missen. We zijn enorm dankbaar dat we zoveel jaren met je hebben mogen samenwerken. Je blijft voor altijd in onze harten.
Sander, Megan en Sanne, heel veel kracht gewenst bij dit ongelooflijke verlies.
Woorden uitgesproken tijden het afscheid van Astrid Dijkstra op 7
september 2024, door Meiltje de Groot, namens de collega’s en oud
collega’s van Schiphol. 

Lieve Sander, Megan en Sanne,

Het blijft nog steeds zo onwerkelijk.Ik heb er nog steeds geen woorden voor die dit gemis kunnen omschrijven. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen ook voor de familie Dijkstra en de familie van Arkel.

Heel veel Liefs Jacco en Barbara 

Lieve met mooie glimlach Astrid, deze bescheiden en lieve warme lach zal ik zeker nog terug zien in Sanne en Megan. Helaas is het vooral voor hen een herinnering geworden. Kwam in de week voor jouw overlijden Megan, Sanne en Nabi tegen in de polder. Dacht nog wat fijn en mooi dat Nabi er nu bij is gekomen.
Sander, Megan en Sanne heel veel sterkte met het dragen van het niet te bevatten verlies. Iedereen sterkte. Liefs, Yvette 

Lieve familie,

Wat was het een schok toen wij het nieuws vernamen van het plotselinge overlijden van mijn lieve nicht Astrid. Wij waren sprakeloos... In deze moeilijke tijd willen wij jullie laten weten dat wij enorm meeleven met jullie verdriet. Het verlies van Astrid laat een grote leegte achter in ons leven. Zoals ik Astrid kende, was ze lief, down to earth, bescheiden en had ze een groot hart voor iedereen om haar heen.

Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden in momenten van verdriet, maar wij hopen dat jullie de kracht en steun vinden die nodig zijn om dit verlies te dragen.
De herinneringen aan Astrid zullen altijd een troostende bron van liefde en kracht zijn. De fijne jeugdherinneringen die we samen hebben gedeeld, zal ik altijd koesteren.

Wij denken aan jullie en beseffen dat het rouwen pas is begonnen. Verdriet komt met golven, ze komen en ze gaan. Laat ze er vooral zijn, dat helpt bij het verwerken ervan.

Wij hopen dat de tijd jullie zal helpen om het verlies te dragen en dat jullie rust en troost mogen vinden in de fijne, mooie en onuitwisbare herinneringen aan Astrid.

Heel veel liefs van Annette en Stefan 

Toen ik het bericht hoorde dat Astrid niet meer leefde wilde ik haar steeds appen. Zo raar dat dat ineens niet meer kan. Ik wilde graag weten hoe het gaat met Sanne, Megan, Björn en Sander. Het is niet te bevatten hoe zij zich nu moeten voelen. Ik kon ook alleen maar denken aan ons leuke weekend op de Kempervennen. Toen onze meiden geslaagd waren wilde ze graag met de moeders op vakantie. Astrid vroeg of ik het erg zou vinden wanneer Megan en Björn ook mee zouden gaan. Natuurlijk niet! Gezellig vonden Fleur en ik. Zij zaten dan wel in een eigen huisje. Leuk toch! Fleur en ik kwamen als eerste aan. Wij zaten te wachten tot iedereen zou komen. Daar waren ze! Nabi was natuurlijk ook mee. De auto werd uitgeladen en Astrid was volgens mij binnen 5 minuten haar autosleutels al kwijt. Gelukkig vond Sanne deze al snel weer terug. Astrid vroeg aan mij of ik weleens voetbal keek. Want er was ’s avonds een wedstrijd, Nederland tegen? Nou, dat hoefde van mij niet zo. Ik kijk namelijk nooit naar voetbal. Ook niet als Nederland speelt. Toen Astrid aangaf dat Björn graag samen met ons de wedstrijd wilde kijken zei ik dat we dat dan natuurlijk zouden doen! Maar als ik een dan een wedstrijd kijk dan ga ik er ook voor! Met commentaar en al! Haha! We hadden allemaal lekkere hapjes en we hebben een ontzettend leuke wedstrijd gekeken! Volgens mij had Nederland wel verloren maar zelfs dat maakte ons niet uit! Het was gewoon een hele gezellige avond. We begonnen het weekend met regen maar de zaterdag en zondag hadden we een lekker zonnetje. Astrid en ik zaten heerlijk buiten in de tuin, de kinderen naar het zwembad en we hadden allebei het plan om te gaan lezen. Dat is natuurlijk helemaal niet gelukt! We hebben alleen maar zitten kletsen! Toen hoorde ik ook dat jullie normaal gesproken met de ouders van Astrid op vakantie gingen naar Kempervennen. Helaas lukte dat nu niet meer wegens de gezondheid van de moeder van Astrid. Hoe bijzonder was het dan dat wij er deze vakantie bij mochten zijn! Elke keer vroegen we aan elkaar: “wil je een bakkie”? Vervolgens liepen we dan samen naar de keuken om koffie te gaan zetten! Dat heb je met twee zorgzame moeders, die geven niet zo makkelijk de zorg uit handen!! Astrid wilde ook steeds met Nabi naar buiten. Dan deed ze de riem om en waren we nog steeds aan het kletsen. Nabi viel dan inmiddels weer in slaap. En zo zat Astrid daar met een slapende Nabi aan de riem. Wat een ontzettend leuk weekend hebben we met z’n allen gehad. Ik denk daar nog vaak met plezier aan terug. Want wat was Astrid een lieve en zorgzame vrouw. Wanneer iedereen het naar het zin had dan had zij het ook naar haar zin. Ik had altijd gedacht dat we na de vakantie en als de meiden weer naar school zouden zijn dat we dan nog een keer af zouden spreken. Samen of met onze meiden erbij. Lekker uit eten of een terrasje pakken. Ik weet zeker dat we een hele leuke tijd zouden hebben. Helaas zal dit er nooit meer van komen. Zo jammer dat ik Astrid niet beter heb leren kennen. Maar voor een hele korte tijd was ze mijn vriendin. Ik wens iedereen die van haar hield ontzettend veel sterkte de komende tijd.

Liefs Pauline 

Beste Sander, Megan, Sanne en familie,

Veel sterkte met het verlies van Astrid. Het is onwerkelijk. Astrid is een fantastische vrouw, weet wat ze wil en waar ze voor staat. Haar gezin en familie stonden altijd op nummer 1. In geuren en kleuren hebben we meegeleefd met het slagen van Sanne, jullie fantastische reis naar Canada en er lag nog zoveel moois in het verschiet. Ze vertelde mij hoe gelukkig ze werd van het zien van Sander met de kinderen.

Ik heb de afgelopen 1,5 jaar leiding aan haar mogen geven op Schiphol. Ik had het niet beter kunnen treffen dan met Astrid in het team. Ook daar stond ze altijd voor iedereen klaar, een enorme drive en energie om het goede te doen. Altijd bescheiden. Ze vloog van hot naar her en voelde zich daar prettig bij. Ik zal haar enorm missen.


Uitgezwaaid

We zwaaien mensen uit
Ons leven
Zonder het vooraf te weten

‘was gezellig’
‘zie je gauw’
‘welterusten’
‘ik van jou’

En wat voelde als een komma
Bleek uiteindelijk een punt

We zwaaien uit
Zonder te weten
Omdat je soms
Niet kunt weten 

Lieve Astrid,

Weet je nog dat we bijna 30 jaar geleden samen met Sander naar discotheek de IT gingen en daar de hele avond hebben gedanst. Het was ook gelijk de laatste keer dat jullie meegingen want het was niet helemaal jullie ding. Maar lekker uiteten gaan, Efteling, Disney, Center Parcs, musicals, dierentuinen, films kijken, noem het maar op, alles wat we met de kids konden doen vond je geweldig. Zelfs toen jullie nog geen kinderen hadden namen jullie Jasper en mij mee naar Warner Bros Movie World.
De eerste keer Disney met elkaar was in 2017. De tweede keer was in 2021 en toen had Sander een busje gehuurd zodat wij gezellig met elkaar konden reizen en de hele weg naar Parijs Disney liedjes konden zingen. Jij kocht, net als ik, ook alle Disney winkels leeg voor Megan, Sanne en Saar, heerlijk!! Misschien vonden wij de knuffels en de kerstballen nog wel leuker dan de kids. Tussendoor gingen we uiteraard ook nog elk jaar eind december naar de Efteling met de hele familie, lekker met glühwein rond een vuurkorf zitten en genieten van de sfeer. Onze laatste Disney trip was een paar maanden geleden tijdens oud en nieuw en alles was in kerstsfeer versiert. Het was echt een magisch weekend en een geweldig begin van het jaar! zaterdag zijn we nog voor onze verjaardagen wezen eten met elkaar. Ik zat naast jou en kletste over Canada en ook over de volgende trips die je wel wilde gaan maken met ons, Japan of China wellicht. Het maakte jou niet echt uit waar we heen zouden gaan, als je maar met familie was en je de kinderen zag genieten. De dag na ons etentje kregen we het vreselijke telefoontje van Sander. Alles is nu anders en voelt ontzettend leeg. Ik kan het nog steeds niet geloven dat jij er niet meer bent.

Lieve schoonzus, Saar en ik missen je maar alle mooie herinneringen zitten in ons hart.
Lieve Sander, Megan, Sanne, familie Dijkstra, familie Van Arkel en vrienden, ik wens jullie allemaal heel veel liefs en sterkte toe.

Heel veel liefs en knuffels van Marieke en Saar 

Beste Sander en familie,

We hebben geen woorden voor dit immense verlies.

Laat de mooie herinneringen de leegte in jullie hart vullen.

Heel veel sterkte gewenst voor jou en je gezin.
Onze gedachten zijn bij jullie..

Liefs,
Michael, Sindy & Ches Langhout 

Lieve Astrid,

Al zolang in ons gezin. We hebben zoveel mooie maar ook verdrietige tijden meegemaakt. En nu jij er niet meer bent, zal niets meer hetzelfde zijn.

Voor jou was je gezin, Sander, Megan en Sanne heel belangrijk. En wat zullen zij je missen. Wij gaan je allemaal zo ongelofelijk missen.

Liefs Huib en Ria 

Lieve Astrid,

Waar moet ik beginnen... geen idee en toch ga ik het proberen.
Het verdriet om jouw heengaan is onbeschrijflijk groot en zo intens. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Vrijdag 30 augustus, op jouw verjaardag, heb ik je nog gezien en gesproken. Je zat samen met Megan gezellig op een terrasje. Een paar dagen later kwam het vreselijke bericht. Ik werd gebeld. Op de een of andere manier had ik direct in de gaten dat er iets aan de hand was. En toen stond alles stil... hoe nu verder zonder jou.
We kennen elkaar al zo lang, vanaf de lagere school. Een onvoorwaardelijke vriendschap. Zoveel mooie herinneringen.
Ik wil je bedanken voor alles wat je voor mij hebt betekend. Ik ga je ontzettend missen en nog heel veel aan je denken. Je zit voor altijd in mijn hart!


Lieve Sander, Megan en Sanne

Woorden schieten tekort.
Ik voel zo met jullie mee en zou willen dat de tijd kon worden terug gedraaid.
De uitvaart was mooi en bijzonder. Ik heb vol bewondering geluisterd naar jullie prachtige woorden voor Astrid. Ik wens jullie heel veel kracht toe om het verlies van Astrid te dragen, ook namens Peter, Jarno en Linda. We zullen haar niet vergeten.

Liefs Simone 

Lieve Sander, Megan en Sanne,
Lieve familie Dijkstra,
Lieve familie Van Arkel,

Lieve Astrid,

Waar te beginnen, wat te schrijven….we hebben zoveel samen meegemaakt en gedaan. In mijn gedachte hebben we voornamelijk alles met kids ondernomen maar dat klopt helemaal niet; tijdens de “pre-baby” periode hadden we ook nauw contact.

30 jaar geleden startten we allebei met de post-hbo studie bestuurskunde aan de Universiteit van Leiden. In de eerste week gaf een professor opdracht om duo’s te maken. Ik draaide me naar jou om (had je namelijk al gezien) en zei: ”jij komt toch uit Alphen?”. “Hè”, zei je, “hoe weet jij dat nou?” “Ik herken je van de bioscoop” (waar je in de weekenden werkte). Vanaf dat moment maakten we bijna alle opdrachten samen en reisden we samen naar Leiden en Rotterdam. Het grappige aan jou vond ik dat je heel zelfverzekerd kon zijn als het ging over het leerwerk maar heel onzeker als er je iets persoonlijks aanging. Ik heb vanaf het eerste moment meegemaakt dat je Sander leerde kennen en na verloop van tijd ging samenwonen. Op dezelfde dag zijn we afgestudeerd en gestart met het ‘grote-mensen-leven’, we gingen allebei aan het werk. Meer te besteden dus vaak samen uit eten en gezamenlijk op vakantie, kortom het was één groot feest.

Met slechts 7,5 maanden verschil werden we allebei moeder. Daarvoor waren we allebei getrouwd dus de gesprekken over de bruiloftsdag maakten plaats voor flesjes, luiers en babyslaapjes. Als ik aan deze tijd terugdenk, vind ik het wel heel bijzonder dat jij Nikki hebt vastgehouden toen ze maar een paar uur oud was en hetzelfde geldt voor mij bij Megan. Direct stonden we bij elkaar op de stoep. Ook de vakanties die we in die jaren hadden waren geweldig. Maar wat sleepten we allemaal mee?! In jouw magische tas was alles te vinden: snoep, kleurpotloden, stickers, pleisters, je kan het niet bedenken of jij had het bij je.

Vlak voordat de kids moesten starten met school besloten we beiden te verhuizen naar Burggooi. Allebei een huis bouwen. Wat hebben we veel overlegd. ”Hoe zit dit bij jullie, hoe is dat bij jullie gegaan, etc., etc.” En, zeker niet onbelangrijk: naar welke school gaan onze kleuters. Ze gingen naar dezelfde school maar door het leeftijdsverschil zaten ze wel in verschillende klassen. Dat maakte niet uit. We kwamen elkaar nu ook nog regelmatig op het schoolplein tegen. Jij was dit keer de eerste die een tweede dochter kreeg. Ik volgde jou op 6 maanden afstand. Allebei een kleuter, allebei een baby….wat een geweldige tijd was dat. Eén van ons favoriete uitjes was 2 dagen naar Moviepark Germany met een overnachting in een nabijgelegen hotel. Ik heb nog zo veel filmpjes uit die tijd (de jongste aan de dinertafel met spenen in hun mond of gierend van het lachen in de SpongeBob Splash).

De kids werden groter; we zagen elkaar op het schoolplein, op de tennisbaan, met Pasen, Oud en Nieuw en verjaardagen. Maar we liepen op zondag ook vaak bij elkaar naar binnen voor (alleen) een bakkie; na een paar uur zaten we dan nog steeds bij elkaar en dan zeiden we: “wat heb jij nog in je koelkast?” En dan maakten wij (of Sander) er een leuk gerecht van.

Naast dat we veel met de meiden ondernamen, gingen we ook samen of met de mannen op stap. Hoe grappig dat we bij Rudolph van Veen’s theatertour op de eerste rij zaten en toen een heel bord met eten van hem kregen (en de rest van Castellum jaloers toekeek). Of al die keren dat we naar Veldhuis en Kemper zijn geweest. De eerste keer was in 2003; jij was helaas vlak daarvoor van de trap gevallen en omdat je in verwachting was van Megan, moest je rust houden. Maar omdat wij zo enthousiast terugkwamen, besloten we de volgende show met z’n 4-en te gaan, en die show daarna, daarna en daarna. We hebben volgens mij alle shows van hen gezien. Op 16 mei van dit jaar appte je mij dat Veldhuis en Kemper in 2025 naar Alphen zouden komen en of jij dit keer de kaartjes zou bestellen…………
Bizar hoe het hele leven in één moment op z’n kop kan staan. Ik kan er niet bij, ik kan het niet bevatten. Ik zal er voor Megan en Sanne zijn, zoals we elkaar tig jaar geleden hebben beloofd maar we zullen je allemaal ontzettend missen. Xx Marianne 

Lieve Sander, Megan, Sanne en familie,

Het is ongelofelijk en oneerlijk wat er is gebeurd. Ik, en wij allemaal, leven intens met jullie mee! Hoewel we elkaar de laatste jaren minder zagen, is onze band altijd goed en fijn gebleven. Jullie zijn prachtige, warme en liefdevolle mensen.

We hebben zulke mooie herinneringen samen gemaakt met onze drie gezinnen. De gezellige brunches bij elkaar thuis, met een tafel vol zelfgemaakte hapjes en taartjes. Aan het eind zaten we altijd heerlijk vol, en dan zei Marianne toch nog: “Neem nog een stukje.” Natuurlijk gingen we dan overstag, want het was te lekker!

En hoe leuk waren die Sinterklaas vieringen met onze kleine kinderen bij jullie. Eerst gezellig samen eten aan de eettafel, en daarna de cadeautjes uitpakken. De blije gezichtjes van onze kinderen, en Astrid die altijd zorgde voor iedereen, met haar warme lach. Ook de verjaardagen van onze kinderen hebben we vaak met elkaar gevierd, met vrienden en familie, waar we altijd zo warm werden verwelkomd.

Wij waren een vriendinnenclubje: Marianne, Astrid en ik (Yvonne). Onze dochters Nikki, Megan en Mace speelden samen in kinderparadijzen en ballenbakken. Wij de moeders ook in de ballenbak en konden niet meer overeind komen, maar wat hebben we gelachen! Later kwamen Jenny, Sanne en Sophie erbij, en grappig genoeg waren het allemaal meisjes.

Een van mijn fijnste herinneringen is onze vakantie naar Menorca met de drie gezinnen. Toen hadden we nog allemaal één kindje (Nikki, Megan en Mace), en wat een plezier hadden we daar! Dansende peuters op het podium, en wij als ouders deden natuurlijk mee!

Ik koester die liefdevolle herinneringen aan Astrid en ben dankbaar dat ik ze heb. De foto’s van toen heb ik deze week uit mijn albums teruggekeken, brengen een glimlach op mijn gezicht.

Ik wens jullie ontzettend veel kracht en sterkte om dit grote verlies te dragen. Mogen alle mooie herinneringen blijven voortleven.

Veel liefs, Yvonne_Eric Rijkelijkhuizen
Mace en Sophie. 

Lieve Astrid,
 
Hoe gezellig was het 31 augustus bij Is Morus om Marieke en jouw verjaardag te vieren! Wat hebben we weer gelachen, heerlijk gegeten en als toetje nam jij nog een koffie met slagroom en een Baileys met ijs. De volgende ochtend appte we nog in de familie app hoe gezellig het was. Daarna werd het stil, en zal het nooit meer worden zoals het was…
 
Al 29 jaar ben jij onze lieve schoonzus, en door de foto’s die we onlangs hebben bekeken, blijkt maar weer wat we ook allemaal met elkaar als familie hebben mee gemaakt en gedeeld.
 
Uiteraard zullen we er voor Sander, maar ook zeker voor jullie lieve kids Megan en Sanne zijn, waar we in korte tijd een nog meer bijzondere band mee gekregen hebben. 
 
We gaan je missen…
 
Hele dikke knuffel, Jasper, Melissa, Philou en Morris 

Beste familie Dijkstra en van Arkel.
Ik kreeg dit verschrikkelijke nieuws te horen over de grote zus van mijn vroegere basisschool vriendinnetje Bianca van mijn moeder. Ik kon het echt niet geloven, wat een gemis. Ik wil jullie heel veel kracht en sterkte toewensen in deze moeilijke tijd. Liefs Rianne 

Lieve Astrid,

Dank je voor de hand die je toestak,
Dank je voor de zorg die je bood,
Dank je voor de woorden die je sprak,
Dank je voor de glimlach die altijd te zien was,
Dank je voor alles wat je gaf,
Het was groots!

Je wordt gemist.

Voor je gezin Sander, Megan en Sanne, voor je familie en vrienden en vriendinnen, heel veel sterkte
❤

Liefs Moniek 

Lieve Astrid

Wat een ongelofelijk bericht ontvingen we vorige week.
Astrid, onze eerste kennismaking was ruim 40 jaar geleden op verjaardagen bij jullie achterburen. Samen met Bianca speelden we pingpong in de garage, hadden de grootste lol.
Kort daarna kwamen we bij elkaar in de klas , 2 VWO op het Chr. Lyceum, en hebben daar 5 jaar bij elkaar in de klas gezeten. Een vrolijke meid, zoals iedereen je herinnert.
Regelmatig kwam ik ook bij je thuis voor o.a. verjaardagspartijtjes , zo leerde ik ook je lieve ouders en Bianca kennen.
Na het VWO kwamen we elkaar weer tegen bij ons weekendbaantje in de bioscoop, altijd gezellig en veel gelachen. Daar ontmoette ik ook Sander, die je altijd trouw kwam ophalen aan het einde van je werk.
Vervolgens heb ik je een tijdje niet gezien maar via je vader, die ik af en toe op mijn werk zag, bleef ik toch op de hoogte.
Ik kwam je weer tegen toen ik in 2009 weer in Alphen kwam wonen, onze kinderen zaten op dezelfde lagere school. Megan zat op het Scala ook weer bij Finn in de klas.
Sinds die tijd kwamen we elkaar regelmatig tegen, jij met de hond , ik op de fiets, zo hielden we elkaar “ op de hoogte” over onze families en ons werk.
Het is onwerkelijk dat ik je niet meer zal tegenkomen met je hondje.
Astrid ik zal je herinneren , zoals iedereen al zei op je prachtige, emotionele afscheid, als een vrolijke lieve nooit chagrijnige meid.
Ik wens Sander, Megan, Sanne, Piet, Els, Bianca en familie alle sterkte met dit enorme verlies.
Liefs,
Raymond 

Lieve Astrid,
Wat hebben we veel leuke dingen met elkaar gedaan de afgelopen jaren. We hebben elkaar leren kennen doordat onze meiden samen op het kinderdagverblijf zaten, waar ze al snel vriendinnetjes werden. Dat zette zich voort in een hechte vriendschap op de basisschool. Hierdoor leerde wij elkaar ook steeds beter kennen. Gezellige koffietjes drinken, samen lunchen, wijntjes drinken, meerdere keren naar de Efteling met al onze meiden tijdens de jaarmarkt en in Corona tijd zelfs een weekje naar Center Parcs met elkaar en niet te vergeten alle vrijdagmiddagen bij TEAN op het terras zitten kijken naar onze meiden die tennistraining hadden. Het was altijd gezellig. Wat was jij een lieve, gezellige en meelevende vriendin, die altijd opgewekt was. Ik ga je missen, maar zal altijd aan je blijven denken en onze herinneringen koesteren.


Sander, Megan en Sanne, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Liefs Barbara